Ειδικός αθλητίατρος για Έρικσεν: Συγκοπτικό επεισόδιο που πιθανότατα συνδέεται με τη «νόσο της Νάξου»
Το σοβαρό επεισόδιο με την υγεία του 29χρονου Δανού ποδοσφαιριστή Κρίστιαν Έρικσεν στον αγώνα της εθνικής ομάδας της χώρας του με την Φινλανδία για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα προκάλεσε σοκ σε όλο τον πλανήτη αλλά παράλληλα άνοιξε πολλές συζητήσεις σχετικά με τα υγειονομικά και αγωνιστικά πρωτόκολλα των αθλητών όλων των κατηγοριών και ειδικά για τα ζητήματα πρόληψης και πρώτων βοηθειών σε όσους αγωνίζονται.
Στην περίπτωση του Έρικσεν αποδείχτηκε πως η έγκαιρη και σωστή επέμβαση του ιατρικού προσωπικού ήταν σωτήρια όχι μόνο για τη ζωή του αλλά και για την ποδοσφαιρική του καριέρα.
Επαθε συγκοπτικό επεισόδιο
«Από τα συμπτώματα και αυτά που πληροφορούμαστε εκτιμώ πως ο άτυχος Κριστιάν Έρικσεν έπαθε συγκοπτικό επεισόδιο. Είναι αιφνίδια, παροδική απώλεια της συνείδησης η οποία προκαλείται από εγκεφαλική ισχαιμία. Η μειωμένη ροή αίματος προς τον εγκέφαλο μπορεί να προκαλείται από καρδιακά αλλά και εξωκαρδιακά αίτια», είπε αρχικά ο Γιώργος Τσικούρης.
Δεν αιματώθηκε ο εγκέφαλος
Για το πόσο σοβαρό είναι ένα τέτοιο επεισόδιο για έναν άνθρωπο απάντησε: «Είναι ανησυχητικό για κάθε άνθρωπο. Δεν το παθαίνει εύκολα ένας φυσιολογικός άνθρωπος, πολύ δε περισσότερο όταν αναφερόμαστε σε έναν αθλητή υψηλού επιπέδου που έχει μεγάλες μυοσκελετικές ενεργειακές ανάγκες και υψηλή αιμάτωση προς του μύες και κυρίως προς τον εγκέφαλο. Αυτό έγινε είτε διότι ο αθλητής είχε αρρυθμίες στην καρδιά, είτε γιατί δεν πήγε αίμα στην καρδιά και κυρίως διότι μετά από όλα αυτά δεν πήγε αίμα στον εγκέφαλο».
Δύσκολα τα πράγματα μετά το collapse
Τα σύνδρομα που χτυπούν νέους κάτω των 30 ετών
Ενδιαφέρον έχει η τοποθέτηση του Γιώργου Τσικούρη σχετικά με τα διάφορα σύνδρομα που έχουν καταγραφεί στην ιατρική και μεταξύ αυτών είναι και το «σύνδρομο της Νάξου»: «Υπάρχουν σύνδρομα για την καρδιά του αθλητή και γενικά των νέων κάτω από 30 ετών. Ένα από αυτά είναι το σύνδρομο της Νάξου ή ακόμα το σύνδρομο νοσούντος φλεβοκόμβου, σε πλήρη κολποκοιλιακό αποκλεισμό η θεραπεία είναι η τοποθέτηση μόνιμου βηματοδότη. Σε περιπτώσεις κοιλιακής ταχυκαρδίας πρέπει να αναζητηθεί το αίτιο , που μπορεί να είναι στεφανιαία νόσος άρα η θεραπεία θα είναι η αγγειοπλαστική των στεφανιαίων ή το bypass. Σε περίπτωση στένωσης της αορτικής βαλβίδας ή μυξώματος του αριστερού κόλπου η θεραπεία είναι χειρουργική. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να διερευνηθούν διεξοδικά όλες οι αιτίες».
Tι είναι η νόσος της Νάξου
Η νόσος της Νάξου εντοπίσθηκε και περιγράφηκε πρώτη φορά στη διεθνή ιατρική κοινότητα τη δεκαετία του 80, από τον ιατρό καρδιολόγο – Νίκο Πρωτονοτάριο και τη σύζυγο του ιατρό Ανταλένα Tσατσοπούλου. Πριν ανακαλυφθεί, κανείς δεν μπορούσε να βρει την αιτία της σπάνιας ασθένειας που σκότωνε αγόρια και κορίτσια πριν κλείσουν τα 30. Η έρευνας του Πρωτονοτάριου απέδειξε ότι η νόσος Νάξος είναι κληρονομική μυοκαρδιοπάθεια της δεξιάς κοιλίας της καρδιάς, που οφείλεται σε μετάλλαξη συγκεκριμένου γονιδίου και προκαλεί σοβαρές αρρυθμίες και αιφνίδιο θάνατο. Έχει επίπτωση, περίπου σε 1 στους 5.000. Η νόσος Νάξος είναι ένα σύνδρομο που συνδυάζει την παρουσία αρρυθμιογόνου μυοκαρδιοπάθειας με τις δερματικές αλλοιώσεις και τα πολύ κατσαρά μαλλιά.
Εξουσιοδοτημένοι χειριστές απινιδωτών
Ο Γιώργος Τσικούρης έχει φάει τα νιάτα του στα γήπεδα και του έχει τεθεί πολλές φορές το ζήτημα της ύπαρξης απινιδωτή στα ελληνικά γήπεδα όμως τονίζει πως κάτι τέτοιο θα είναι δύσκολο πρακτικά να γίνει άμεσα και εξήγησε τους λόγους: «Ο απινιδωτής πράγματι χρειάζεται και μπορεί να σώσει ζωές καθώς τα επεισόδια καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης – CPR – σημειώνονται ακόμα και σε παιδιά 14-15 ετών. Ωστόσο το να έχουμε απινιδωτή σε κάθε γήπεδο και σε κάθε αγώνα όλων των κατηγοριών σε όλα τα αθλήματα είναι μία δύσκολη υπόθεση, διότι χρειάζονται γνώσεις και εμπειρία για να τον χρησιμοποιήσεις. Δεν είναι εύκολος στη χρήση από έναν πολίτη ακόμα και από έναν γιατρό που δεν είναι στην ειδικότητα του. Το να έχουμε έναν ειδικό καρδιολόγο σε κάθε γήπεδο είναι αδύνατο. Αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε ως αθλητική κοινότητα είναι η παρουσία εξουσιοδοτημένων και διαπιστευμένων ατόμων που δεν χρειάζεται να είναι γιατροί αλλά θα έχουν αποκτήσει ειδικές γνώσεις ώστε να χειρίζονται τον απινιδωτή».