Το εντυπωσιακό ψηφιδωτό της Βούλας Αλιμπέρτη
Νάξος…
Στα χνάρια του Διοσκουρίδη του Σάμιου, η συμπατριώτισσά μας Βούλα Αλιμπέρτη;
Αξιόλογη, αν μη τι άλλο, η πρόθεση/προσπάθειά της να μιμηθεί ζωγραφικά πρότυπα, αξιέπαινη!
Το (εικονιζόμενο) έργο που φιλοτέχνησε η ίδια, εντυπωσιακό!
Πρόκειται για ψηφιδωτό με φυσικές πέτρες πάνω σε μάρμαρο (εξ ολοκλήρου).
Η κα Αλιμπέρτη, μιλώντας στον «Κυκλαδίτη», μεταξύ άλλων, αναφέρει:
“Πριν πω δυο λόγια για τα ψηφιδωτά, θα ήθελα να ευχηθώ από καρδιάς σε όλους τους αναγνώστες σας Καλή και ευλογημένη Αγία Μεγάλη Εβδομάδα! Καλό Πάσχα σε όλους με υγεία!…
…Αυτό το απαιτητικό είδος της τέχνης με εκφράζει. Γι’ αυτό, επί ώρες ατελείωτες μπορώ να είμαι σκυμμένη πάνω από ένα ψηφιδωτό και να δουλεύω χωρίς να αισθάνομαι την παραμικρή κόπωση.
…Τα ψηφιδωτά, όπως είναι γνωστό, εμφανίζονται για πρώτη φορά στην ρωμαϊκή εποχή. Στον ελλαδικό χώρο βρίσκουμε ψηφιδωτά τον 7ο και 6ο αι. π.Χ., σε περιοχές όπως π.χ. η Σπάρτη, ή οι Δελφοί.
…Με τον όρο ψηφιδωτό ή μωσαϊκό εννοούμε μια επιφάνεια (που μπορεί να είναι π.χ. δάπεδο ή τοίχος) η οποία καλύπτεται από ένα στρώμα κονιάματος, δηλ. ένα είδος λάσπης που λειτουργεί ως συγκολλητικό υλικό πάνω στο οποίο είναι τοποθετημένες οι ψηφίδες (δηλ. μικρού μεγέθους πέτρες).
…Τα εντοίχια ψηφιδωτά χρησιμοποιούσαν ένα πρώτο στρώμα από ασβέστη, κομμάτια κεραμιδιών και θηραϊκή γη.
…Τέλος, τα επιδαπέδια ψηφιδωτά (που τα συναντά κανείς σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις και όχι μόνο), ως δημιούργημα κυρίως της ελληνιστικής περιόδου, ξεπέρασαν – σύμφωνα με την σχετική βιβλιογραφία – τον ελλαδικό χώρο και εξαπλώθηκαν στην ανατολή σε όλες τις ακμάζουσες πόλεις των ελληνιστικών βασιλείων όχι μόνο για το αισθητικό τους αποτέλεσμα, αλλά και γιατί εξασφάλιζαν στεγανοποίηση και ήταν εύκολο να πλυθούν με πολύ νερό. Μετά την κατάκτηση από τους Ρωμαίους τα ψηφιδωτά έφτασαν και στην δύση, να κοσμούν τα δημόσια κτήρια, τις οικίες αλλά και τις θέρμες των Ρωμαίων. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού χρησιμοποιήθηκαν και στους ναούς κυρίως σε επιτοίχιες διακοσμήσεις.”
About The Author
