Ειρήνη Σάλτη: Μικρό αφιέρωμα καρδιάς στο 1ο Γυμνάσιο Χώρας Νάξου, με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του.
1ο Γυμνάσιο Χώρας Νάξου
Ένα ορόσημο στη ζωή όλων όσων διαβήκαν τις πόρτες του, ένα ξεχωριστό κομμάτι της δικής μου.
Στιβαρό στην όψη, αγέρωχο, έχει χαραχτεί στη μνήμη μου (κι έχει καθορίσει τη ζωή μου), ως ναός της γνώσης για τα 6 υπέροχα και μοναδικής αξίας μαθητικά χρόνια που έζησα, κοντά σε λαμπρούς δασκάλους και με συμμαθητές αγαπημένους που με αρκετούς διατηρώ μια μακρόχρονη φιλία αλλά κυρίως μια βαθιά αγάπη στην ψυχή μου…
Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνα τα χρόνια!
Τους καθηγητές – καθοδηγητές μας για τους οποίους ένιωθα πάντα ένα δέος; Τις εκδηλώσεις μας με τις θεατρικές παραστάσεις, τα σκηνικά που ζωγράφιζα, τις εκδρομές, τις γυμναστικές επιδείξεις, τη χορωδία;
Τα λόγια είναι ανεπαρκή κι οι αναμνήσεις αστείρευτες πηγές… Τα πάντα εκεί ανασαίνουν κι ανασταίνουν καλοθύμησες κι αλαργινά ταξίδια του νου…
Υπήρξε τότε μια λαμπρή ομάδα (για καλή μας τύχη), ξεχωριστών δασκάλων, οι οποίοι, όχι μόνο εμπλουτίζανε το πνεύμα μας με τις απαραίτητες σχολικές γνώσεις αλλά και με το ζωντανό παράδειγμά τους, υπήρξαν για μας οδοδείκτες ηθικών αξιών και φύτευαν με μαεστρία κι αληθινή αγάπη στις παιδικές μας ψυχές εκτός από το σπόρο της ανεκτίμητης γνώσης και τις ουσιώδεις αξίες της μετέπειτα ζωής μας.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ μέσα από την ψυχή μου, αυτούς τους υπέροχους δασκάλους για ό,τι μας προσέφεραν αυτά τα πολύτιμα και ουσιαστικά χρόνια… νοσταλγικά ειπωμένα κι ανέγγιχτα απ’ τη ροή του χρόνου…
Η διδαχή για δρόμους ανοιχτούς στη ζωή μας με έμπνευση, προοπτική, υψηλά ιδανικά, ευγενή άμιλλα, με πίστη, αγάπη, αυτογνωσία κι υπέρβαση των δυσκολιών είναι πραγματικά σημαία ελπιδοφόρα στο κατάρτι του σκάφους της ζωής για το αληθινό ταξίδι της γνώσης με φωτεινούς σηματοδότες κι ολάνοιχτα μάτια της ψυχής και του σώματος.
Η ευγνωμοσύνη για τη φοίτησή μου στο 1ο Γυμνάσιο της Χώρας είναι απέραντη κι οι αναμνήσεις μου ιερό φυλαχτό εντός μου, που δεν πάλιωσε με τα χρόνια μα στέκει ολόφλογο στο περιστύλιο του νου, περήφανο κι ολόρθο σαν το τρανό μου σχολείο…
«Παιδί ήμουν και μεγάλωσα κι ακόμα σ’ ανασαίνω, κι ακόμα σ’ αγαπώ».
Με ιδιαίτερη εκτίμηση και τιμή, δεχθείτε αυτό το μικρό αφιέρωμα, ως αντίδωρο μεγίστης ευγνωμοσύνης, από τη μαθητεύσασα εκεί Ειρήνη Σάλτη (ζωγράφο-αγιογράφο).
30 Ιουλίου 2021
Υ.Γ. Της καρδιάς μου ο μίτος με το Γυμνάσιό μας είναι ένα «σπάραγμα» λευκής κιμωλίας από το μαυροπίνακα της τελευταίας τάξης, από το τελευταίο μάθημα της χρονιάς προτού το σμάρι των πουλιών πετάξει οριστικά απ’ τη ζεστή φωλιά του για το ταξίδι το αλαργινό.
Και μπορεί η τελευταία γραφή να σβήστηκε απ’ τον πίνακα μα στην ψυχή μου έμεινε άσβεστη, γιατί αυτό το σχολείο για μένα υπήρξε πάντα μια… «παγά λαλέουσα»!!!
About The Author
