Μιλένα Δημητροκάλλη – ECHΩES: Ατομική έκθεση στη γκαλερί Περιτεχνών Καρτέρης

Για τους περισσότερους καλλιτέχνες, η διαδικασία της δημιουργίας, το ταξίδι δηλαδή προς το τελικό αποτέλεσμα ενός έργου τέχνης, είναι πολύ σημαντική και έχει μεγάλη συναισθηματική αξία αφού περικλείει τον τρόπο στοχασμού και αποκαλύπτει τον ψυχικό τους κόσμο. Πόσο μάλλον όταν η διαδικασία αυτή καταφέρει να αγγίξει την ψυχή του θεατή. Αυτό ακριβώς επιθυμεί να δείξει η Μιλένα Δημητροκάλλη μέσω της έκθεσης ECHΩES.

Η ίδια γράφει: «Η έμπνευση για την εικαστική εγκατάσταση ECHΩES, προέκυψε σαν ιδέα αρκετά χρόνια πριν. Χρησιμοποιώ τον όρο ηχώ μεταφορικά, σαν αφήγηση του χρονικού μιας δημιουργίας. Όπως η αυτόματη γραφή στην ποίηση δεν είναι τυχαία παράθεση λέξεων, αλλά εκφράζει την εσωτερική αλήθεια του ποιητή, έτσι και το σκούπισμα του πινέλου με το ένα χρώμα δίπλα ή πάνω στο άλλο, είναι μια ασύνειδη ενέργεια, καθόλου τυχαία, του ζωγράφου, που μεταλλάσσεται αυτοστιγμεί σε σύνθεση ενός έργου τέχνης. Είναι ένας αισθητικός συνδυασμός, που έχει τις ρίζες του στο βάθος της ψυχής του καλλιτέχνη και υπηρετεί, πιστά, τον προορισμό και την ουσία της τέχνης, δηλαδή το να γεννά συναισθήματα. Νέες ζωγραφικές συνθέσεις γεννιούνται, ελεύθερες, χωρίς εμπόδια και περιορισμούς από κανόνες, και δρουν σαν παράλληλες ιστορίες, άρρηκτα δεμένες με το εκάστοτε τελικό εικαστικό αποτέλεσμα. Μία σύνθεση, δηλαδή, γεννημένη από άλλες, σαν την ηχώ, τον αντίλαλο, της αφήγησης της ιστορίας τους.»

Την έκθεση προλογίζουν η Ήρα Παπαποστόλου, Κριτικός και Ιστορικός Τέχνης και ο Δημήτρης Πετάκος, Διδάκτωρ Ιστορίας των Επιστήμων ΕΚΠΑ. Απόσπασμα του κειμένου Ανάσες Ελευθερίας της Ήρας Παπαποστόλου αναφέρει: «Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που δεν πετιόταν σχεδόν τίποτα. Οι γυναίκες του παλιού καιρού ήξεραν πως ποτέ δεν πετάς ένα ρετάλι, κάποια μέρα θα σου χρειαστεί. Όπως θα χρειαστεί και το σκισμένο μεσοφόρι. Αν δεν παίρνει καρίκωμα, μπορεί να μετατραπεί σε κουρτινάκι. Τα παλιά ρούχα δεν τα πετούσαν σχεδόν ποτέ. Πέραν του ότι τα μπάλωναν, τα μεταποιούσαν ή τα χρησιμοποιούσαν για σκιάχτρα στα χωράφια ή τα έκοβαν κι έφτιαχναν ωραίες κουρελούδες. Οι παλιές γυναίκες δεν σπαταλούσαν. Το κάθετί μπορούσε να ξαναχρησιμοποιηθεί και να μετατραπεί σε κάποιο άλλο χρηστικό αντικείμενο. Και το τελικό αποτέλεσμα, το νέο αυτό αντικείμενο, είχε και την ιστορία του μιας και ήταν κάτι διαφορετικό στο παρελθόν. Η ίδια λογική εμπεριέχεται και στην τελευταία δουλειά της Μιλένας Δημητροκάλλη. Η ζωγράφος δεν πετάει τα πανιά όπου σκουπίζει τα πινέλα της και τις σπάτουλες. Αντίθετα, τα κρατάει και τα παρουσιάζει ως αυτόνομα έργα τέχνης που έχει το καθένα τη δική του ιστορία να διηγηθεί. Σε αυτήν την τελευταία της ενότητα έργων, όμως, φεύγει από την αυστηρή γραμμικότητα, που συνεπάγεται μιας εγκεφαλικής διαδικασίας, και δημιουργεί από μνήμης -σαν να προέρχονται κατευθείαν από την καρδιά- εικόνες που μοιάζουν με ηλιοβασιλέματα, ήρεμες θάλασσες και πολύχρωμες πόλεις σαν ιδωμένες από ψηλά.»

Ο Δημήτρης Πετάκος, στο κείμενό του Σκιές του Εαυτού και Θραύσματα της Δημουργίας, γράφει, μεταξύ άλλων, για την εικαστική εγκατάσταση ECHΩES: «Η ιστορία της δημιουργίας είναι η δική μας ιστορία, ένας ύμνος στη ζωή, μια ιστορία που έχει τη φιλοδοξία να κοιτάξει κατάματα τον φόβο του θανάτου. Οι ιστορίες που λέμε μέσα από την πορεία της – όποιας – δημιουργίας είναι ο εαυτός που επινοούμε. Και αυτή η επινόηση είναι διαρκής, χωρίς τέλος. Συρρικνώνει και διευρύνει αέναα τη θέση μας στον κόσμο. Αφαιρεί και προσθέτει νοήματα και πράξεις για τα οποία μπορεί και να μην έχουμε εποπτεία, παρά μόνο αν κρατήσουμε απόσταση από αυτά. Η Μιλένα Δημητροκάλλη ακινητοποίησε στιγμές από την ιστορία της δικής της δημιουργίας. Και δεν πρόκειται απλώς για τα παρασκήνια του καλλιτεχνικού της έργου. Πρόκειται για κάτι παραπάνω. Όλες οι στιγμές που έχουν ακινητοποιηθεί στο art installation είναι στιγμές μιας προσωπικής ιστορίας. Είναι σημεία από συγκεκριμένους χώρους και χρόνους, τα οποία λειτουργούν ως σημεία αναφοράς μιας διαρκούς παραβίασης του εαυτού. Νομίζω ότι με αυτό το art installation η δημιουργός κάνει κάτι πολύ σημαντικό. Παίρνει απόσταση από αυτά τα σημεία παραβίασης και επινόησης του εαυτού και τα μοιράζεται με τους θεατές..».

Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές ενώ έχουν εκτεθεί στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ, στο Μουσείο Κοπελούζου και στο Carris Museum στη Λισαβόνα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

About The Author

Administrator

See author's posts