Στον ΚΥΚΛΑΔΙΤΗ, σήμερα… Ο αυριανός φοιτητής της Νομικής, Γιάννης Μαυρομμάτης: «Είναι, φαίνεται, το δικό μου DNA, ίδιο με αυτό του πατέρα μου…»
Με τα «πειστήρια» της επιβράβευσης των προσπαθειών του στο… κινητό του τηλέφωνο, ο αυριανός φοιτητής της Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ή του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης), Γιάννης Φ. Μαυρομμάτης, φανερά ικανοποιημένος όσο και συνεσταλμένος (με αυτό το τακτ στην συμπεριφορά που από μικρό παιδί τον διέκρινε), επικοινωνεί στον ΚΥΚΛΑΔΙΤΗ τις πρώτες, μετά την επιτυχία του, σκέψεις του.
-Αναφέρεται στο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ («Άκουγα από το δημοτικό σχολείο, τη λέξη ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ στο σπίτι μας μέσα, στα σπίτια συγγενικών μας προσώπων και αλλού).
-Κάνει λόγο για τους γονείς του, (δικηγόρο) Φώτη Μαυρομμάτη και (δασκάλα) Μαρία Κονδύλη («Και οι δύο γονείς μου, με βοήθησαν στον μέγιστο βαθμό. Τους ευχαριστώ και τον αγαπώ πολύ!»).
-Γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται: «Στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου άρχισε σιγά σιγά να με απασχολεί όλο και πιο πολύ η λέξη ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ».
-Μιλά για τις προεφηβικές ανασφάλειές του, αλλά και τον στόχο που, από την Β’ λυκείου, ξεκάθαρα, έθεσε («Τότε, ξεκαθάρισα μέσα μου ότι θέλω να ακολουθήσω τις θεωρητικές επιστήμες»). Ενώ δεν παραλείπει
-να κάνει αναφορά στο μάθημα της Ιστορίας («Από το δημοτικό διάβαζα πολύ το μάθημα της Μυθολογίας και σιγά σιγά όλο και πιο «βαριά» βιβλία της Ιστορίας»)
-να εκφράσει την αγάπη του για το μπάσκετ και την άθληση, γενικότερα («Μετά το μπάσκετ και την προπόνηση, μου άνοιγε πιο πολύ η όρεξη για διάβασμα»)
-και, καταλήγοντας, κάνει αναφορά στον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη: «Όταν ασχολείται κανείς, όταν διαβάζει κανείς με τη δέουσα σοβαρότητα Σωκράτη, Πλάτωνα και Αριστοτέλη, βλέπει… φοβερά πράγματα. Οι πνευματικοί ορίζοντες ανοίγουν…». Αλλά και στους συνυποψηφίους του, που δεν εισήχθησαν φέτος σε κάποιο ΑΕΙ («Ο παίκτης που φέτος δεν σήκωσε το κύπελλο του πρωταθλήματος, δεν σημαίνει ότι στον επόμενο τελικό του χρόνου τέτοιες μέρες δεν θα το σηκώσει. Όποιος κοπιάζει αμείβεται!»
Τέλος, δηλώνει ένθερμος θιασώτης της Νομικής Επιστήμης και του δικηγορικού γραφείου του πατέρα του, λέγοντας: «Το dna μου είναι, φαίνεται, το ίδιο με αυτό του πατέρα μου. Κουβαλάω, φαίνεται, στο αίμα μου, το «μικρόβιο» του πατέρα μου…»
“Πάντοτε μ’ άρεσε να βλέπω μακριά! Πέρα από τα γεωγραφικά όρια της ιδιαίτερης πατρίδας μου, της αγαπημένης μου Νάξου…”
Ο Γιάννης Μαυρομμάτης, μεταξύ άλλων, λέει:
– Άκουγα από το δημοτικό σχολείο, τη λέξη ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ στο σπίτι μας μέσα, στα σπίτια συγγενικών μας προσώπων και αλλού. Τότε, όμως, είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου. Ήμουν ανέμελος. Αργότερα όμως, από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, η λέξη αυτή άρχισε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ να με απασχολεί. Το έβλεπα όμως σαν μακρινό όνειρο. Δεν μπορούσα, τότε, να συνειδητοποιήσω την αξία του πανεπιστημίου. Δεν θα πω ότι η σκέψη να μπω στο πανεπιστήμιο, με βασάνιζε. Όχι. Έβλεπα την τριτοβάθμια εκπαίδευση ως προοπτική που θα μου ανοίξει νέους ορίζοντες. Πάντοτε μ’ άρεσε να βλέπω μακριά! Πέρα από τα γεωγραφικά όρια της ιδιαίτερης πατρίδας μου, της Νάξου. Παράλληλα, σκεφτόμουν ότι για να έρθει η επιτυχία, θα πρέπει να κοπιάσω πολύ…
-«Με τον σωστό αγώνα κερδίζονται, αν όχι όλες, οι περισσότερες επιτυχίες και νίκες στη ζωή», μου έλεγαν πάντοτε οι γονείς μου. Και οι δύο τους με βοήθησαν στον μέγιστο βαθμό. Καθένας με τον τρόπο του. Τους ευχαριστώ δημόσια. Τους αγαπώ πολύ!
-Και κατά τους μήνες του καλοκαιριού με την βοήθεια της μητέρας μου, διάβαζα κάποια πράγματα. Είχε, τότε, βλέπετε, περισσότερο ελεύθερο χρόνο είχε εκείνη από τον πατέρα μου που, ως μάχιμος δικηγόρος, ο χρόνος δεν του περίσσευε…
-Με το πέρασμα των χρόνων άφησα πίσω μου όλες τις προεφηβικές μου ανασφάλειες. Κάπως έτσι έφτασα στην Β’ τάξη του λυκείου. Τότε, ξεκαθάρισα μέσα μου ότι θέλω να ακολουθήσω τις θεωρητικές επιστήμες…
-Από τότε, πίστεψα πολύ στον εαυτό μου και έθεσα ένα στόχο: Να κερδίσω μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ακολουθώντας την θεωρητική κατεύθυνση. Και τα Μαθηματικά μου άρεσαν αρκετά, όμως τα ιστορικά βιβλία μου κέντριζαν περισσότερο το ενδιαφέρον είναι η αλήθεια. Από το δημοτικό σχολείο διάβαζα πολύ το μάθημα της Μυθολογίας και σιγά σιγά όλο και πιο «βαριά» βιβλία της Ιστορίας…
-Φτάνοντας στην Β’ τάξη του λυκείου άρχισα να πιστεύω όλο και πιο πολύ στον εαυτό μου, αφού διαπίστωνα μέρα με τη μέρα ότι κενά στο γνωστικό πεδίο δεν είχα. Είπα, λοιπόν, «μάλλον βρίσκομαι σε καλό επίπεδο. Τώρα, θα πρέπει να πέσω στα πιο βαθιά νερά. Και το έκανα, με τη συνδρομή των γονιών μου και της μεγαλύτερης αδελφής μου, που σπουδάζει στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών…
-Δεν μπορώ να πω ότι διάβαζα σε εξαντλητικό βαθμό. Όχι. Διάβαζα όμως σε βαθμό που αισθανόμουν ικανοποιημένος. Το μυστικό μου; Το μπάσκετ!!!
-Τα απομεσήμερα και τα βράδια καταγινόμουν με το μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό. Όμως, στο μεσοδιάστημα, δεν ήταν λίγες οι ώρες, διάβαζα. Λες και γέμιζαν οι «μπαταρίες» μου με την προπόνηση. Μετά το μπάσκετ και την προπόνηση, μου άνοιγε πιο πολύ η όρεξη για διάβασμα…
-Το όνειρο κάθε μικρού παιδιού είναι να γίνει ή ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας. Υπάρχουν αθλητές που κερδίζουν τρελά λεφτά! Αν όμως με ρωτούσε κανείς, προ τριών τεσσάρων ετών, «θα ήθελες να γίνεις μπασκετμπολίστας και να κερδίζει πολλά εκατομμύρια;» θα έλεγα, όχι…
-Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι επαγγελματίες αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό αναγκάζονται να ξεχνούν τα πάντα. Και εδώ είναι που έρχομαι και λέω εγώ: Ο νέος που δίνεται καθολικά στον πρωταθλητισμό και επενδύει επαγγελματικά σε αυτόν, υπονομεύει κατά κάποιο τόπο την μόρφωσή του. Έτσι το είδα, εγώ. Και είπα «όχι», θα κοιτάξω την πνευματική καλλιέργεια. Μπορεί να έκανα λάθος, όμως γνώμη δεν αλλάζω…
-Όταν ασχολείται κανείς, όταν διαβάζει κανείς με τη δέουσα σοβαρότητα Σωκράτη, Πλάτωνα και Αριστοτέλη, βλέπει… φοβερά πράγματα! Οι πνευματικοί ορίζοντες ανοίγουν! Κάπως έτσι διαμορφώνονται τα πνευματικά χαρακτηριστικά ενός νέου…
-Πεπεισμένος ότι μπορώ να επιτύχω στις εξετάσεις για την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο, συνέχισα τις προσπάθειές μου. Προπόνηση και διάβασμα. Πιο πολύ διάβασμα, όμως. Το άγχος, λίγο…
-Έβαλα κάποια στιγμή πολύ ψηλά τον πήχη. Και αυτό με βοήθησα πάρα πολύ. Και πέτυχα! Θα ήθελα όμως με την ευκαιρία να πω κάτι, κατά τη γνώμη μου σημαντικό, που αφορά τους συνυποψηφίους μου που φέτος δεν τα κατάφεραν: Ο παίκτης που φέτος δεν σήκωσε το κύπελλο του πρωταθλήματος, δεν σημαίνει ότι στον επόμενο τελικό του χρόνου τέτοιες μέρες, δεν θα το σηκώσει. Όποιος κοπιάζει αμείβεται!
-Φτάνοντας προς τις εξετάσεις, εγκατέλειψα τις προπονήσεις και την τηλεόραση. Όλα. Μόνο τα αποτελέσματα των αγώνων άκουγα από τα ραδιόφωνο. Η μελέτη έγινε πιο μεθοδική…
-Τις περισσότερες ώρες μεθοδικής μελέτης τις ξόδεψα για τον μάθημα της Ιστορίας. Η ύλη ήταν πολλή. Τα Αρχαία, βουνό, είναι η αλήθεια…
-Από τις επιδόσεις μου (Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία: 17.0, Αρχαία Ελληνικά: 16.3, Λατινικά: 19.9, Ιστορία: 19.2… Μόρια: 18.320) είμαι ικανοποιημένος. Έτσι, κατάφερα να εισαχθώ στην Νομική Σχολή…
-Όχι, με καμία άλλη σχολή δεν θα άλλαζα αυτήν την επιλογή μου. Αφού από μικρός έχω στα μάτια μου και στην σκέψη μου την εικόνα του δικηγορικού γραφείου του πατέρα μου, που βρίσκεται λίγα μέτρα από την κρεβατοκάμαρά μου. Με γοήτευε από μικρό παιδί αυτή η εικόνα…
-Έτσι, έφτασα στην Νομική. Και ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε υγεία και με αξίωσε να εκπληρώσω τον πρώτο μεγάλο στόχο μου…
-Είναι, φαίνεται, το δικό μου DNA, ίδιο με αυτό του πατέρα μου. Κουβαλάω φαίνεται στο αίμα μου, το «μικρόβιο» του πατέρα μου. Αυτή η σκέψη με κάνει περήφανο για εκείνον και εμένα! Για τις αδελφές μου και την μητέρα μου. Για όλη μου την οικογένεια που ήταν, είναι και που εύχομαι να είναι για πάντα το στήριγμά μου στη ζωή!
About The Author
