Μιχάλης Μεσολογγίτης: “Έφυγε” νωρίς, ” ο μεγάλος ‘μικρός’ ” της δεκαετίας του ’70, που δεν έπαψε ποτέ να “πειράζει” την ζωή…
Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι παιδικές φιγούρες που από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και για διάστημα πολλών ετών, μαγνήτιζαν το ενδιαφέρον και την προσοχή όλων όσοι ένιωθαν την παραλία της Χώρας σαν το δεύτερο σπίτι τους. Στον μικρόκοσμό μας αυτόν, εδώ στην Χώρα Νάξου, ο Μιχάλης ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Με το πλατύ χαμόγελό του και τις (φοβερές και τρομερές) γκριμάτσες του ο μπόμπιρας αυτός ο ετοιμόλογος, κατόρθωνε και έσβηνε τις άχρωμες στιγμές της καθημερινότητάς μας κάνοντάς τες γλυκές σαν παγωτό χωνάκι με κρέμα άσπρη. Αυτός άλλωστε ήταν ένας από τους λόγους που το ζαχαροπλαστείο του πατέρα του Παναγιώτη, συγκέντρωνε καθημερινά τους «οπαδούς» του Μιχάλη.
Εκεί, μαζί με τα αδέλφια του, το πρωτότοκο παιδί τού Παναγιώτη και της Μαρίας Μεσολογγίτη, την αλησμόνητη Κατερίνα (που και αυτή, προ ετών, «έφυγε» νωρίς) και τον Γιώργο, οι τρείς τους, συνέθεταν ένα τρίο παιδικής ανεμελιάς που όμοιό του πολύ δύσκολα θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν οι Χωραΐτες μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Η καθημερινότητα άλλωστε του Χωραΐτη στην τωρινή την εποχή, έχει διαφοροποιηθεί κατά πολύ σε σχέση με εκείνην της δεκαετίας του ’70.
Εκεί, στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα του, στην παραλία της Χώρας, τον γνώρισα τον Μιχάλη. Ήταν δεν ήταν πέντε ετών. Είχε το «κάτι παραπάνω» από τα δύο άλλα αδέλφια του, ο μικρός της οικογένειας. Ένα ευγενικό πειραχτήρι, ήταν.
Εκεί, στο ζαχαροπλαστείο «Παναγιώτης» (με το φανταστικό σιροπιαστό «Κοπεγχάγη»), ο εκφραστικός και καταδεκτικός Μιχάλης, έδινε καθημερινά την δική του παράσταση!
Δεν υπολείπονταν του «μικρού» σε καλοσύνη και εγκαρδιότητα, η Κατερίνα και ο Γιώργος. Όμως, ο Μιχάλης ήταν μια σχολή μόνος του!!! Και για να μην αδικήσω κανένα από τα τρία αυτά προσφιλή στην τότε μικρή κοινωνία της Χώρας Νάξου αδέλφια, αυτό που πρέπει να αναφέρω είναι ότι η εργατικότητα και των τριών ήταν παροιμιώδης!
Από την πρώτη ημέρα που έκαναν τα πρώτα τους βήματα, ήταν το μεγάλο αποκούμπι των γονιών τους!
Ναι!
Τί μπορούσαν να κάνουν και δεν το έκαναν!!!
Απίστευτη η ενέργειά τους!
Είχαν όμως και τις δικές τους στιγμές. Και ήταν πολλές αυτές, στην διάρκεια της ημέρας.
Το ζαχαροπλαστείο «Παναγιώτης» ήταν το δικό τους παιδικό πάρκο!
Εκεί, γινόταν ένα παιχνίδι το οποίο συχνά πυκνά απολάμβανα κι εγώ, όπως άλλωστε και άλλα Χωραϊτάκια.
Αξέχαστες στιγμές!
Αλησμόνητες ώρες!
Υπέροχη εποχή!
Ο μικρός Μιχάλης Μεσολογγίτης, ο μετέπειτα εύσωμος «Μάικ» που ως έφηβος ήταν, όπως οι φίλοι του συνήθιζαν να λένε, «άπαιχτος», προ ωρών, «έφυγε» από την ζωή. Κατέληξε, σε νοσηλευτικό ίδρυμα του λεκανοπεδίου Αττικής.
Βίωσε, όπως όλοι οι ντόπιοι γνωρίζουμε, μία ολίγων μηνών περιπέτεια με την υγεία του.
Πέρασε με επιτυχία ένα σοβαρό χειρουργείο.
Πάλεψε.
Δεν λύγισε.
Είχε όμως «λαβωθεί».
Δεν άντεξε…
Περί τα τέλη του περασμένου καλοκαιριού τον είδα να κατηφορίζει την Παπαβασιλείου καβάλα σε μια μοτοσικλέτα μικρού μεγέθους. Μια παιδική, όπως την χαρακτήριζα, θέλοντας να τον προκαλέσω.
«Εμείς οι ψηλοί, έχουμε ανάγκη τις κοντές, για να κάνουμε εντύπωση!!!», μου έλεγε.
Αυτός ήταν!
Ανατρεπτικός!
Ανατρεπτικός και ασυμβίβαστος!
Οι αντιδράσεις του, δεν διέφεραν σε τίποτε από τις αντιδράσεις ενός σχολιαρόπαιδου. Λίγες ημέρες νωρίτερα, βράδυ ήταν, συναντηθήκαμε στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Εμφανώς αδυνατισμένος, αφού ετοιμαζόταν, όπως μου είπε, για ένα χειρουργείο δύσκολο. «Κοίτα κομψότητα, ρε φίλε!», παρατήρησε, λες και ήθελε να ξορκίσει τα δύσκολα που έρχονταν…
Αυτός, ήταν!
Δεν τον άκουσα ποτέ να μεμψιμοιρεί.
Δεν τον είδα ποτέ συνοφρυωμένο.
Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του, όταν για όχι μικρό διάστημα εργάστηκε στο εξωτερικό, μακριά από τους γονείς, τα αδέλφια του, τα τρία αγόρια του, τους συγγενείς και τους πιστούς φίλους του, ήταν ο Μάικ που με την αστείρευτη διάθεσή του για ζωή και τα καλοπροαίρετα αστεία του, δεν άφηνε καμιά στιγμή της ημέρας να περνά και να χάνεται χωρίς νόημα και ουσία.
«Έφυγε» ένας ακόμη φίλος απ’ τα παλιά. Ο φίλος μου, ο Μιχάλης Μεσολογγίτης, που είχε τον τρόπο να «πειράζει» την ζωή και να την κάνει να σκάει ένα μεγαλοπρεπές, ενίοτε και αυτοσαρκαστικό χαμόγελο, σαν το χαμόγελό του.
Είμαι σίγουρος ότι αυτό το μεγάλο καλοσυνάτο παιδί, όπως επί μισό αιώνα «πείραζε» την ζωή, άλλο τόσο, ίσως και περισσότερο, θα εξακολουθεί να «πειράζει» -αιωνίως- και την «άλλη ζωή».
Γιατί αυτός, ήταν!
Αμετανόητα, καλός!
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μου φίλε!
Γ.Β.
About The Author
